Binnen de Katholieke Kerk kennen we een heleboel diensten, die allemaal vallen onder het begrip eucharistievieringen of wel de Heilige mis. Maar hoeveel misbenamingen kennen we dan wel niet?. Laten we beginnen met de stille mis. Dan is er natuurlijk ook de zondagse heilige mis. Of wat denk je van de Hoogmis met drie heren, bij speciale gelegenheden. Wat te denken van de vissers-mis, weliswaar een oud begrip, maar deze heeft wel degelijk bestaan, speciaal voor de hengelaars op de vroege zondagmorgen. Dan zijn er ook nog de vele missen op hoogtijdagen zoals met Kerstmis, Pasen en Pinksteren en zo zijn er nog veel meer vieringen die met de kalender van het kerkelijk jaar meegaan. Het vieren van de eucharistie is altijd het vaste hoogtepunt in de viering, maar er omheen kunnen voor elke gelegenheid, afzonderlijke momenten worden ingepast. Neem nou bij voorbeeld de kinderwoorddienst!
Dat is niet alleen spannend voor de vrijwilligers die alles voorbereiden, maar zeker ook voor de kleintjes die erheen gaan. Nog niet gewend om naar de kerk te gaan, stil te zijn en op te letten, nog even met het knielkussen spelen, tot de voorganger zegt: ,,Alle kinderen mogen nu naar de kinderwoorddienst gaan!” Zie ze rennen naar de pastorie, en samen met de jonge begeleidsters gaan ze op een voor kinderen aansprekende manier, kennismaken met het thema van die zondag. Zo worden ze voorbereid op het later bijwonen van de eucharistieviering in het kerkgebouw en mogelijk ook al een beetje op de latere eerste communie (als de ouders daar dan ook later voor kiezen).
Met alle zintuigen wordt het bijbelverhaal beleefd
Maar zover is het nog lang niet. Eerst nog proberen het onderwerp van de viering van die zondagochtend te volgen. De begeleidsters vertellen de kinderen in voor hen begrijpelijke taal het evangelie van die dag en de kinderen mogen er een tekening, kleurplaat of puzzel van maken. Er wordt daarom een verhaal uit de kinderbijbel voorgelezen en de kinderen mogen natuurlijk van alles vragen. Dan na de preek zoeken alle kinderen weer hun vader of moeder in de kerkbanken op en ze laten vol trots hun tekening, kleurplaat of puzzel zien en fluisteren wat ze hebben gedaan.
‘Wie kan mij vertellen wat je hebt gehoord?’
Soms vraagt de voorganger of alle kinderen naar het altaar willen komen, want hij wil na hun kinderwoorddienst natuurlijk wel weten wat ze nu hebben opgestoken. Maar vooral wil hij weten of ze het ook leuk vonden. Dat is meestal het hoogtepunt voor de ouders en opa’s en oma’s, want wat zal hun kind nu nog weten van wat is verteld? Ik kan mij voorstellen dat menig ouder dan stilletjes bidt: ‘Ach pastoor, niet zulke moeilijke vragen!’ Het zijn natuurlijk nog hele jonge mensjes en ze begrijpen nog lang niet alles, maar het is voor het voortbestaan van onze parochiegemeenschap van de H. Joannes de Doper toch een heel belangrijk beginpunt. Het zijn tenslotte onze parochianen van de toekomst. We mogen de jonge vrijwilligsters die de kinderwoorddienst voorbereiden en elke keer weer klaarstaan om de kleintjes te begeleiden, dankbaar zijn voor dit mooie werk. Als je zelf geen kinderen meer hebt in deze leeftijdsgroep, is het elke keer een bijna ontroerend moment wanneer de kinderen met hun gemaakte werkjes weer de kerk inrennen en hun ouders opzoeken en enthousiast vertellen wat ze hebben geleerd. Van dat enthousiasme kunnen we met elkaar elke keer oprecht blij worden.
Richard Hulmer
