‘Herinnering aan Holland’ is een gedicht van de Nederlandse dichter Hendrik Marsman, voor het eerst gepubliceerd in 1936. Hij schreef dit realistische gedicht tijdens zijn verblijf aan de Middellandse Zee. Het gedicht beschrijft het Nederlandse landschap en de Nederlandse strijd tegen het water. Het is één van de bekendste Nederlandse gedichten en werd in 2000 gekozen tot ‘Gedicht van de Eeuw’ in Nederland. De eerste zin: ‘Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan’, is overbekend geworden. Gerard Bol benut ze nu om wat persoonlijke herinneringen aan ongeveer twintig jaar voorgaan in Rijnweide in Valkenburg te delen met wie dit leest.
Deze weeksluiting wordt afwisselend verzorgd door vertegenwoordigers van de kerken: Gereformeerd Vrijgemaakt; de Hervormde Kerk; de Gereformeerde Kerk en wij als Rooms-Katholieke Kerk uit Katwijk. Naast Koos van Laarhoven, die ermee is begonnen en aan de wieg heeft gestaan van deze weeksluitingen, en mijn persoon is ook voormalig diaken Jan Lamberts en nu ook gebedsleider Anneke Noordermeer – Karremans er actief vanuit onze parochie(kern) bij betrokken.
Bij alle weeksluitingen op de vrijdag van 19.00 – 20.00 uur met onze parochie(kern) was Niek van der Meij de vaste organist die de fraaiste klanken uit het huiskamerorgel ‘toverde’ (en dat was soms ook best ‘werken’ voor hem muzikaal gezien).
‘Ik herinner me…’
- Dat we als enige kerk altijd halverwege, en niet na afloop, een kopje koffie / thee met een fraai koekje erbij gingen nuttigen… tijd voor een leuk gesprek.
- De heaters die aan gingen tijdens de grote verbouwingen in een strenge winter om de koude te verdrijven.
- Mijn blik naar de deur in de hoop dat Niek van der Meij het niet zou zijn vergeten.
- Het schoteltje met het muntgeld dat na afloop rondging om de kosten voor de koffie / thee plus te dekken.
- Dat ik de zondag erna bij de viering in onze eigen kerk altijd benieuwd was hoe daar de lezingen en het thema werden aangevlogen bij de preek.
- Zoveel bewoners van Rijnweide die ons in de loop der jaren ontvallen zijn waarvoor we dan ook hebben gebeden in de weeksluiting.
- In het bijzonder denk ik dan aan Jo Corten, hij kwam ook bij ons in de kerk, en zijn maatje Arie… de ‘Waldorf en Statler’ van Rijnweide (ook muzikaal gezien bij het zingen van de liederen).
- De leuke reacties van de aanwezigen als ik na afloop altijd een persoonlijke noot deelde, aansluitend bij het thema, over onze kinderen thuis, de latere kleinkinderen en mijn ervaringen als directeur van diverse basisscholen (ook in Valkenburg van O.B.S. de Dubbelburg van 2004 – 2009).
- De gezellige nazit met de gesprekjes met de bewoners.
- Hoe er uit volle borst meegezongen werd door de aanwezigen, waar Niek van der Meij altijd probeerde de vier liederen dicht bij het thema te houden.
- De grote gastvrijheid van de bewoners en de zorgen van de gastvrouwen met de koffie / thee plus bij aankomst en halverwege de weeksluiting.
- De vaste plek die elke bewoner elke keer aan de tafel innam bij deze weeksluiting.
- Het zorgzaam zijn voor elkaar mocht iemand die vrijdagavond ontbreken… de aanwezigen wisten dan altijd waar hij of zij heen was en anders werd er zelfs even gekeken bij de woning.
‘Volgende keer meer met Koos van Laarhoven!’
Ergens eind februari verschijnt er mijn interview met Koos van Laarhoven met zijn verhaal vol anekdotes en achtergrondinformatie over het ontstaan en het verloop van deze weeksluitingen in Rijnweide waar iedereen altijd welkom was en is. Je hoeft er niet voor in Rijnweide te wonen om aan de weeksluiting deel te nemen. Oecumenischer konden we het toen al niet maken… om trots op te zijn en te blijven met elkaar! Ik heb deze herinneringen, en nog veel meer, voor eeuwig in mijn hart gesloten.
Gerard Bol.
