Je moet wel met je tijd meegaan, hoor.
De columns van pastoor Franken verschijnen al enige tijd in de lokale bladen als de Oegstgeester Courant, de Wassenaarse Krant en de Voorschotense Krant. Om nu ook de parochianen in onze Katwijkse parochiekern te kunnen laten genieten van deze columns is het verzoek gekomen om deze columns hier ook onder ieders aandacht te brengen. Dat doen we door elke column bij verschijning te plaatsen in onze wekelijkse digitale nieuwsbrief zo ook door te plaatsen naar onze website en dat doen we dus nu ook met deze derde column van de pastoor met een thema dat iedereen vast en zeker zal herkennen, de wens om gezien en gekend te worden. Veel leesplezier!
Op het nieuws van 30 januari jl. hoorde ik dat miljoenen Nederlanders moeite hebben met digitaal bankieren. De Nederlandse Bank riep de banken op om meer te zorgen voor persoonlijk contact tussen klanten en bankmedewerkers. Dat is mij uit het hart gegrepen, maar een kennis reageerde met: ,,Je moet wel met je tijd meegaan.”
‘Je moet wel met je tijd meegaan.’ De vorige keer dat iemand dat tegen me zei was in oktober 2019. Met twee vrienden maakte ik een ochtendwandeling door de duinen bij De Zilk. Ze hadden allebei een ‘stappenteller’. De één had een speciaal horloge, de ander had een smartphone met fitness-app. Mijn horloge geeft alleen de tijd en als ik wandel zet ik mijn smartphone lekker uit. En zo loop ik zoals ik dat mijn hele leven (met uitzondering van mijn eerste levensjaar) al doe: gewoon de ene voet voor de andere. Ik werd meewarig aangekeken en er werd tegen me gezegd: ,,Wat jij doet, kan toch echt niet meer. Je moet wel met je tijd meegaan, hoor!”
In de vroege herfst zijn de duinen bij De Zilk dé plek om mannetjesherten met enorme geweien te kunnen zien. Het is de tijd van de bronst. De mannetjes laten hun lokroep horen, het burlen, en zijn minder mensenschuw. Je kunt heel dichtbij ze komen. Het was fantastisch, echt genieten! Dit gevoel kon ik echter na afloop niet met mijn kameraden delen. Die waren bezig de ‘resultaten’ op hun stappentellers te vergelijken.
Beiden beweerden dat hun stappenmeter betrouwbaar was. Het aantal stappen verschilde echter sterk. Dat kan. De één is twee meter lang en heeft lange benen. De andere vriend komt niet verder dan 1.65 meter. Het volgende gaf echter een verhitte discussie. Wat bleek? De ene stappenteller gaf aan dat we zeven kilometer gelopen hadden, terwijl de andere vijftien kilometer als afstand gaf. En we hadden werkelijk precies dezelfde route gelopen! Het maakte dat ik zei: ,,Als katholiek mag je in wonderen geloven (ook iets dat niet van deze tijd is.). Alleen jammer dat jullie het wonder van de natuur nu net gemist hebben.”
(Deze column verschijnt ook in de Oegstgeester Courant, de Wassenaarse Krant en de Voorschotense Krant)
Klik hier voor eerdere columns van pastoor Franken.
